Ανορεξία

Ανορεξία υπάρχει όταν ένα άτομο, συνήθως νεαρή κοπέλα αλλά όχι αποκλειστικά, φθάνει στο σημείο να αρνείται την τροφή σε βαθμό που να κινδυνεύει πια η υγεία της, ή ακόμη

και η ίδια η ζωή της.

Αυτές οι κοπέλες είναι συνήθως πάρα πολύ λεπτές – στο σημείο που αρχίζουν να φαίνονται τα κόκαλα – όταν όμως τις ρωτήσεις πιθανόν να σου πουν ότι αισθάνονται χοντρές και ότι πρέπει να χάσουν περισσότερο βάρος.

Για να οδηγηθεί ένα άτομο σε αυτή την κατάσταση, χρειάζεται να συνδυαστούν διάφοροι παράγοντες. Ένας παράγοντας είναι η κοινωνική ανασφάλεια, που δημιουργεί μέσα μας την ανάγκη να είμαστε αρεστοί στους άλλους. Ένας άλλος παράγοντας είναι η σύγχρονη κουλτούρα της “δίαιτας” και του “λεπτού σώματος”, που μας επιβάλλει ένα πρότυπο σωματικής διάπλασης και μας κάνει να πιστεύουμε ότι το φαγητό, η τροφή, είναι ο εχθρός μας. Ένας τρίτος παράγοντας είναι η ανάγκη να νιώσουμε ότι είμαστε κυρίαρχοι του εαυτού μας, μια ανάγκη που ίσως έχει καταβολές σε μια παιδική ηλικία όπου το νέο άτομο ήταν έρμαιο των επιλογών και αποφάσεων άλλων ανθρώπων.

Μια κοπέλα λοιπόν που πάσχει από ανορεξία, είναι πιθανό να χαίρεται όταν χάνει ακόμη περισσότερο βάρος, να αισθάνεται ότι έτσι γίνεται πιο όμορφη και ελκυστική, και να νιώθει υπερήφανη που κατάφερε να κυριαρχήσει στην επιθυμία της για τροφή – όλα αυτά, ενώ γίνεται κοκαλιάρα, και ενώ στερεί από τον εαυτό της τις θερμίδες που απαιτούνται για να συντηρηθεί στη ζωή. Κατά κάποιο περίεργο τρόπο, δεν το βλέπει και δεν το παραδέχεται όταν άλλοι της λένε ότι έγινε υπερβολικά λεπτή.

Το πιο δύσκολο στάδιο της θεραπείας σε περίπτωση ανορεξίας, είναι να φτάσει το άτομο να παραδεχθεί ότι έχει πρόβλημα. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται να βρεθεί αντιμέτωπη με τις αντικειμενικές πραγματικότητες της κατάστασής της, και να αποκολληθεί από τα υποκειμενικά κριτήρια με τα οποία παρερμηνεύει τον εαυτό της. Για παράδειγμα, μπορεί να συγκρίνει το μέσο βάρος για μια κοπέλα του δικού της ύψους με το δικό της βάρος. Ή μπορεί να συγκρίνει φωτογραφίες παιδιών που κατά κοινή ομολογία πάσχουν από ασιτία (σε χώρες του τρίτου κόσμου), με την εμφάνιση του δικού της σώματος.

Από εκεί και πέρα – όταν πια έχει παραδεχθεί ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα – χρειάζεται να επαναπροσδιορίσει τη σχέση της με το φαγητό: Να μάθει δηλαδή να το βλέπει, όχι ως “κατάρα”, αλλά ως “ευλογία”, όχι ως εχθρό, αλλά ως συνεργό. Όταν τρεφόμαστε σωστά, με μέτρο και επιμέλεια, τότε είναι που γινόμαστε πραγματικά όμορφοι, τότε είναι που έρχεται το χρώμα στα μάγουλά μας και η λάμψη στα μάτια μας. Ας στρέψει λοιπόν αυτή η νεαρή κοπέλα την όντως αξιέπαινη πειθαρχία της, όχι πλέον στην αυτοκαταστροφή της ασιτίας, αλλά στη μετρημένη και ισορροπημένη φροντίδα του σώματός της.